Choroba afektywna dwubiegunowa charakteryzuje się dwoma fazami- fazą epizodu maniakalnego i fazą epizodu depresyjnego. Pierwsza faza charakteryzuje się euforią, rozdrażnieniem, niewiarą w ograniczenia i zdolności oraz nadmierną aktywnością i ograniczoną potrzebą snu. Druga faza natomiast objawia się obniżonym nastrojem, smutkiem, poczuciem pustki, bezradności oraz obniżoną aktywnością. CHAD jest zaburzeniem chronicznym i często następują nawroty choroby, dlatego bardzo ważne jest kontynuowanie leczenie, nawet wtedy gdy chory czuje się lepiej. W leczeniu afektywnej choroby dwubiegunowej leki to nie wszystko. W wielu przypadkach farmakologia to za mało, by doprowadzić do pełnej kontroli choroby. Najlepszym rozwiązaniem jest połączenie leków z terapią, wsparciem bliskich oraz zmianą trybu życia. Leczenie wyżej wymienionej choroby jest bardzo skomplikowane, a diagnoza bardzo trudna, dlatego ważne jest wsparcie psychiatry, który pomoże choremu przejść najtrudniejsze momenty i dobierze odpowiednie leki. O ile zmaganie się z chorobą dwubiegunową nie jest łatwe, o tyle nie musi ona kierować życiem chorego. Styl życia oraz codzienne nawyki mają znaczny wpływ na nastrój. Dlatego bardzo ważna jest wiedza na temat choroby oraz tego jak chory może sobie pomóc. Najbardziej obawiamy się tego, czego nie znamy. Należy ograniczać stres. Stresujące momenty znacznie zaburzają nasze życie i mieszają w naszym zdrowiu. Istotne w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej jest szukanie wsparcia osób, do których chory może się zwrócić o pomoc, szukanie grup zrzeszających chorych. Prośba o pomoc nie jest oznaką słabości. Obserwowanie swoich emocji i zachowań jest doskonałym sposobem na to, by móc zareagować od razu, gdy czujemy, że coś się dzieje.
Choroba afektywna dwubiegunowa stanowi problem, cierpienie nie tylko dla samego chorego, ale również dla jego otoczenia. Często konsekwencją zaburzeń są problemy w małżeńskie, kłopoty w pracy czy w relacjach chory- rodzice, chory- dziecko. Nie ma jednej recepty, jak postępować i reagować na zachowania chorego. Wszystko jest zależne od nasilenia objawów i stadium choroby. Gdy bliska nam osoba znajduje się w fazie depresji, ma problemy z zadbaniem o siebie, wstaniem z łóżka, posprzątaniem mieszkania, nie zmuszajmy jej o tego. Nie róbmy nic na siłę. Ważne jest wówczas wsparcie i zrozumienie. Pamiętać należy, że zachowanie chorego nie wynika z jego lenistwa, a z choroby na, którą cierpi. Starajmy się być z nią, chwalić za małe rzeczy. Pamiętajmy, aby osoba chora zażywała regularnie leki oraz uczęszczała na psychoterapię. Gdy objawy są niepokojące należy skontaktować się z psychologiem, a w krytycznych przypadkach z pogotowiem psychiatrycznym. W fazie maniakalnej osoba chora jest pobudzona, chaotyczna, ma poczucie niesamowitej mocy. Nie potrzebuje dużo snu. Człowiek w mani bywa agresywny, nieprzyjemny, czasem nawet autoagresywny. Jeśli objawy chorego się nasilają należy wezwać psychiatrę. Aby pomóc osobie chorej na afektywną chorobę dwubiegunową należy zdobyć wiedzę na jej temat- im więcej wiesz o chorobie, tym bardziej będziesz w stanie pomóc. Zrozumienie objawów epizodów maniakalnych i depresyjnych może pomóc odpowiednio zareagować podczas poważnych zmian nastroju. Druga ważna kwestia to słuchanie- nie zawsze trzeba udzielać porad, odpowiedzi aby być pomocnym. Czasem wystarczy być dobrym słuchaczem. Wsparcie w leczeniu jest bardzo ważne. Niekoniecznie należy uczestniczyć w terapii ,ale ważnym elementem, może być przyjechanie z chorym na spotkanie. Należy wspierać, nie naciskać. Ważne jest również, by być wyrozumiałym, próba zrozumienia prze co przechodzi dana osoba i zaoferowanie wsparcia może mieć duży wpływ na to, jak się czuje. Jeśli pomoc osobie z chorobą dwubiegunową wydaje się zbyt trudna skontaktuj się z psychiatrą.
Autorka: Joanna Misina
