Projekt „Czas na relacje” ma na celu przeciwdziałanie zjawisku samotności, wykluczenia społecznego oraz bezradności w codziennym funkcjonowaniu, zwłaszcza wśród osób starszych, samotnych, z niepełnosprawnościami lub z ograniczoną samodzielnością życiową. Inicjatywa polega na organizowaniu regularnych, indywidualnych spotkań pracowników socjalnych z osobami potrzebującymi wsparcia, które nie kwalifikują się do stałych form pomocy instytucjonalnej lub w/w formy wsparcia są niewystarczające, ale odczuwają brak relacji międzyludzkich i drobnego wsparcia w codziennych sprawach.
Głównym założeniem projektu jest budowanie relacji opartej na zaufaniu, empatii
i obecności. Spotkania te mają charakter towarzyski i wspierający – w zależności od potrzeb konkretnej osoby. Spotkania obejmować będą m. in. rozmowę, towarzyszenie podczas spaceru oraz pomoc w drobnych sprawach dnia codziennego (np. zrobienie zakupów, pomoc w wypełnieniu dokumentów, skontaktowanie z odpowiednią instytucją).
Projekt ma charakter profilaktyczno-wspierający, oparty na dobrowolnych, indywidualnych spotkaniach dopasowanych do potrzeb danej osoby. Działania są prowadzone w środowisku lokalnym – w miejscu zamieszkania uczestnika oraz w razie potrzeby również telefonicznie. Inicjatywa ma także na celu promowanie postawy otwartości i uważności na drugiego człowieka, pokazując, że relacja sama w sobie może mieć wartość terapeutyczną i wspierającą.
Kwalifikacja do uczestnictwa w projekcie trwa od 22.04.2025, natomiast pierwsze wizyty w środowiskach rozpoczęły się w maju 2025. Ze zgłoszonych do projektu 23 środowisk zakwalifikowanych zostało obecnie 21. W ramach działań odbyto 76 wizyt w miejscu zamieszkania. W zależności od indywidualnych potrzeb częstotliwość spotkań jest zróżnicowana od 1 razu w miesiącu, do nawet 1 razu na tydzień.
Z obserwacji poczynionych w trakcie realizowanych działań wynika, iż większość beneficjentów oczekuje wspólnie spędzonego czasu, rozmowy oraz obecności drugiego człowieka z uwagi na poczucie osamotnienia spowodowane brakiem rodziny, bądź odległością ich zamieszkania. Wspólne spędzenie czasu na świeżym powietrzu – w ogrodzie, na balkonie lub na spacerze. Nierzadko spotkania z pracownikiem socjalnym są jedyna formą kontaktu ze światem zewnętrznym, z uwagi na schorzenia somatyczne lub stan psychiczny uniemożliwiający lub znacznie utrudniający opuszczenie miejsca zamieszkania. Drugim obszarem, który widoczny jest w wielu środowiskach jest potrzeba wykonania drobnych zakupów, głównie artykułów spożywczych. Po analizie podjętych dotychczas działań zauważyć można wzrost zaufania do pracowników realizujących projekt w miarę upływu czasu, co generuje nowe działania i większą śmiałość beneficjentów do artykułowania swoich potrzeb. Wśród działań podjętych w ramach projektu zauważyć można szeroki katalog począwszy od zawiezienia do naprawy aparatu słuchowego – bez którego dana osoba ma bardzo ograniczony kontakt ze światem, aż po przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu – poprzez naukę korzystania z komputera, przelewów i zakupów internetowych oraz edukacja w zakresie zagrożeń w internecie co znacznie wzmocni niezależność uczestnika projektu – osoby o ograniczonej mobilności, a nawet zainicjowanie kontaktu z Centrum Zdrowia Psychicznego u osoby w kryzysie oraz zaplanowane jest towarzyszenie w trakcie pierwszych wizyt w placówce wsparcia środowiskowego, co może przyczynić się do skorzystania z tej formy pomocy w przyszłości.
